Tijdens de geboorte van mijn eerste zoontje heb ik meer dan ooit de kracht ervaren die er verschuild ligt in complete overgave aan wat zich aandient. Er was niks dat ik hoefde te doen of juist moest laten, het gebeurde gewoon. Ik wist nu dat ik door mee te bewegen en gewoon te blijven ademen een kind op de wereld kan zetten en ik vind het moederschap (meestal ;p) fantastisch. Als ik nou nog een keer zwanger zou worden dan hoef ik in ieder geval niet weer die emotionele rollercoaster in…….
Little did I know…..
Toen Max ongeveer anderhalf was werd ik weer zwanger en de eerste echo vergeet ik nooit meer!
“O, het zijn er twee….” en de echoscopist praatte gewoon rustig door. Er kwamen behoorlijk wat niet zulke nette woorden uit mijn mond. Micha hoorde ik dingen zeggen als: “O jee, een ander huis, andere auto, niks past!” En ik dacht alleen maar: “NEEEEEEEEEEEEEEEE, nu ben ik een medisch geval!!! Ziekenhuis, metingen, testen, brrrr”. Het feit dat er twee kindjes in mijn buik zaten zag ik op zichzelf niet als iets spannends.
Hoewel dit weer een grote uitdaging voor mij was zag ik het ook als een kans om mijn ‘witte jassen- / ziekenhuis-‘ fobie uiteindelijk te kunnen vervangen voor een positieve associatie, namelijk als de plek waar twee van onze kindjes voorspoedig ter wereld waren gekomen.
Mijn zwangerschap ging goed, ik voelde me prima en de baby’s groeiden goed, maar telkens als ik voor een afspraak in het AMC was geweest kwam ik volledig uitgeput en geradbraakt van de stress thuis. De stress begon ook vaak al een week voordat ik weer ‘moest’. Op een gegeven moment was het na een AMC-bezoek zo erg met de harde buiken dat ik me afvroeg waar ik nu mee bezig was! Voor wie reden wij nou naar al die afspraken en echo’s? Niet voor mij, of mijn gemoedsrust, dat was duidelijk! Ik gedij het beste zonder al die ‘meetmomenten’. En al die spanning die ik tijdens en na een afspraak in mijn lijf voelde leek me al helemaal niet gezond voor de kindjes!
‘s Nachts in bed, toen ik aan het malen was over hoe emotioneel aangerand ik me soms voelde door het ‘grote boze ziekenhuis’, popte er steeds een zinnetje in mijn hoofd op: “Nadine, hoe wil JIJ het hebben!”
In het ziekenhuis geneerde ik me steeds voor het feit dat ik dingen blijkbaar anders wilde dan ‘gemiddeld’ en had het gevoel mijn mening en mijn keuzes steeds te moeten verantwoorden. Maar wat wilde ik daar nou eigenlijk mee bereiken? Ik besefte me ineens dat ik niet hoefde uit te leggen waarom ik zenuwachtig werd van een bloeddrukmeter of wat de reden was dat ik geen cervixmeting wilde tijdens de 20 weken echo. Het is de bedoeling dat ik duidelijk communiceer en verantwoordelijkheid neem voor mijn leven en dat van mijn kindjes! Duidelijk aangeven wat ik ok vind en wat niet. Uitleg is in veel gevallen niet nodig!
O ja, IK ben verantwoordelijk voor hoe ik me voel…en niemand anders…..oeps!
Plotseling zag ik heel duidelijk dat samenwerking met de verloskundige zorgverleners alleen mogelijk is vanuit gelijkwaardigheid. Ik plaatste mezelf keer op keer onder de ander (in dit geval de arts of echoscopist) en vergat dan dat ik gewoon kan en mag aangeven hoe ik het wil hebben. Het is vervolgens aan de ander om bij zichzelf te rade te gaan in hoeverre hij/zij in mijn wensen mee kan gaan.
Ik heb toen aangegeven dat ik alleen nog afspraken wilde bij de gynaecoloog van de POM (Poli Ondersteunend Maatwerk; een poli in het AMC speciaal voor zwangeren met een zorgvraag die afwijkt van ‘de norm’, de reguliere zorg) en dat bleek mogelijk. Vervolgens heb ik aan de gynaecoloog gevraagd of mijn verloskundige (die ik al goed kende en vertrouwde) de controleafspraken mocht overnemen, zodat ik wat minder vaak en lang in het AMC hoefde te zijn. Ook dat was prima.
Sjonge, waarom had ik dit niet gewoon eerder bedacht?………
De relatie tussen mij en het ziekenhuis stond in mijn ogen symbool voor de rest van mijn leven. Ik was nooit gewend om een plan te hebben. Maar zonder een plan voor mijn eigen leven…tja… werd ik vaak ingezet voor de plannen van een ander. Het was nodig dat ik aan ging geven hoe ik wilde leven, mijn wensen uitspreken, richting bepalen. Hoe wilde ik mijn zwangerschap doorlopen en hoe wenste ik te bevallen? Ik vond het woord ‘bevalplan’dat tegenwoordig veel wordt gebruikt altijd een beetje vreemd. Weet ik veel wat er allemaal precies gaat gebeuren en wat ik er dan van vind..???…. Hoe kan ik dat nou vastleggen in een plan?
Ik besloot om mijn ‘bevalwensen’ op te schrijven, dat werkte voor mij beter. Deze heb ik laten opnemen in mijn dossier.
Vlak daarna zag ik het beeld hiernaast voor me. De feniks had ik al eerder geschilderd (zie filmpje) en ik begreep steeds niet waarom ik een symbool van wederopstanding zou weergeven. Vond dat nogal beangstigend. Ik interpreteerde het alsof er nog een grote beproeving aan zat te komen. Nu was dit wel een heel krachtig beeld waar ik een fijn gevoel bij kreeg, dus heb een schets gemaakt en in mijn boek geplakt.
Oscar (baby 1) lag al een tijd met zijn billen naar beneden en in de laatste weken van mijn zwangerschap had hij besloten om daar te blijven. Weer een extra KANS op complicaties.
Joepie!
Een extra uitdaging
Lezen, statistieken bestuderen, risico’s, kans op verhaking van de hoofdjes. Weer was het nodig om met al deze informatie in mijn achterhoofd te gaan voelen wat voor mij diep van binnen de juiste beslissing was om te doen. Wat zei mijn eigen intuïtie? De kindjes gewoon natuurlijk laten komen of toch kiezen voor een keizersnede? Eigenlijk wist ik meteen al dat ik de baby’s via de normale weg wilde laten komen, maar wilde voordat ik een definitieve beslissing nam nog de laatste afspraak met de gynaecoloog afwachten.
In de tussentijd ben ik mijn angsten weer eens onder de loep gaan nemen. Waarom werd ik bang van mijn associatie met die Feniks? Waar was ik nou het allerbangste voor? Ik kwam tot de conclusie dat mijn allergrootste angst niet eens doodgaan was of de dood van mijn baby’s, maar ik was het allerbangst voor het OORDEEL van andere mensen als de gevolgen van mijn keuze niet zo positief waren als ik voor ogen had. Als ik tegen advies van een arts in de keuze zou maken om op een natuurlijke manier te bevallen, dan zouden alle gevolgen, positief of negatief, MIJN verantwoordelijkheid zijn en daar zou ik dan mee moeten leven. Kon ik dat aan?
Ook binnen het team van gynaecologen van het AMC is er een discussie geweest, maar uiteindelijk kregen wij een ‘go’. In tegenstelling tot een deel van haar collega’s, had mijn gynaecoloog er vertrouwen in dat ik ook deze keer mijn baby’s op eigen kracht op de wereld kon zetten, maar uiteraard zou er op tijd ingegrepen worden als het nodig was.
Prima, hier kon ik mee leven. Ik voelde me gehoord en gezien en kon me nu voor mijn gevoel ook makkelijker overgeven aan de expertise van de artsen.
Zo, nu hadden we de beslissing gemaakt en hoefde ik alleen nog maar in mijn lichaam te zakken en wachten totdat de baby’s het tijd vonden om eruit te komen. Eindelijk kon ik helemaal ontspannen.
Met 38,2 weken braken ’s nachts mijn vliezen en zijn we rustig naar het AMC gereden.
De gynaecoloog die dienst had stond duidelijk niet achter onze beslissing en manier waarop wij wensten dat de baby’s ter wereld zouden komen en walste dwars door de rustige sfeer heen die wij hadden gecreëerd, door veel te hard te praten, mijn persoonlijke ruimte compleet te negeren en mij constant van informatie te voorzien waar ik niet op zat te wachten.
Steeds zag ik het ‘Feniksbeeld’ weer voor me en kon ondanks al het ‘gedoe’ om ons heen me blijven ontspannen.
Toen mijn verloskundige en de klinische doula van het AMC (wonder boven wonder) allebei waren gekomen kon ik me helemaal overgeven. Ik heb mijn ogen bedekt en oordoppen ingedaan en ik heb geen moment angst of twijfel gevoeld. Ik voelde me beschermd, door een krachtig onzichtbaar veld, gecreëerd door intuïtie en verbinding, een bijzonder oergevoel van vrouwen onder elkaar. De gynaecoloog en andere artsen deden een stap terug en gingen achter in de ruimte staan. Ik voelde Oscar zakken en wist dat het goed ging.
Achteraf staat de schets symbool voor het moment dat Oscar ter wereld kwam. Ik brulde als een leeuw, niet vanwege pijn of om kracht te zetten, maar ‘de natuur’ nam de ruimte over, ik bewoog mee en blies de aanwezige angst aan de kant, zo voelde het. Ik heb mijn rug recht gehouden, verantwoordelijkheid genomen en gekozen voor wat ik dacht dat goed was, voor mijn baby’s en voor mij: MIJN KEUZE, MIJN LEVEN, MIJN MANIER….BACK OFF!!!!!..zoiets…..
Olivier kwam ongeveer 40 minuten daarna, op het moment dat ik besloot dat ik weer ‘aan de slag’ kon en me omdraaide kwam er vanzelf een wee. Zo fantastisch hoe ik weer heb ervaren dat mijn hoofd absoluut niet los van mijn lijf staat.
Het is gelukt! En hoe?! Geen scheur, geen kras, geen snee, twee blakende gezonde jongens….een paar uur later waren we weer thuis……..en nu met zijn vijven.
Vaarwel ‘bange meisjesgedoe’ ………ik heb mijn grootste angsten in de bek gekeken, heb me zonder mezelf weg te geven kunnen overgeven aan wat er zich aandiende en ik voel me krachtiger dan ooit te voren. Als ik dit kan, dan kan ik alles aan……
