Kusjeskusjeskusjes…. van die gekke kusjes gaf je…. overal op mijn gezicht…en je praatte Brabants, Limburgs en Belgisch door elkaar…in ieder geval met een hele zachte g….

“Je bent een schatje. Ik vind jou lief, vind jij oma ook lief?”

Zakjes met muntdrop en pepermuntjes in je tas……altijd…

Koffie dronk je alsof het water was…..

Op de hoge kast in de keuken stonden potten met snoep, maar we konden er niet bij…….

Chocola lag altijd in de grote bruine kast in de woonkamer

Een snoepkont was je. Alle suikerzakjes verdwenen in je tas, ook de restjes gebak….in een zakdoekje…..

Toen ik nog kleuter was gingen we samen snoepjes jatten bij de Albert Heijn in Assen…want… “proeven mag altijd!” zei je dan……Waarna je steevast een handvol in je tas liet glijden.

Je haren liet je permanenten bij je favoriete huiskapster Jolanda…..ik later ook!

Beek 7 in Assen……Het was er altijd koud! Heel koud!

De trap naar boven was heel eng en had van die scherpe randjes…

De tv piepte zoooooo!

Oma, je gaf ons toch nog een hele lieve opa…… kapitein Kees…

Wat werden we verwend door oma en Kees!

Ron’s Honeymoonquiz of Loveletters. Gezellig samen TV kijken en de presentator afkraken. Kees vond Ron Brandsteder best een sukkel en oma, jij was het altijd met hem eens.

Hip als altijd ging je mee op vakantie naar St Tropez…..

…en van de hipste oma leenden wij ook mooie kleren….zelfs onze vriendinnetjes wisten je kledingkast te vinden.

Net als wij was je een nachtbraker en hield je van uitslapen…..heerlijk lang ’s ochtends dromen in je bed.

Oma, je was meestal lief, eigenwijs en grappig, maar van tijd tot tijd onbedoeld ook echt hilarisch of best gênant…

Vooral in onze puberteit was het spannend om met oma naar de stad te gaan. We gingen graag met je mee, want we werden verwend tot op het bot…maar…  het was wel afzien soms……

Opmerkingen als “kijk kijk…wat een dikke kont!” waren zeker aan jou besteed….en er werd dan verre van gefluisterd……

De verkoopster van de DA vertelde je dat haar haren zo mooi gekapt waren en dat ze een chique blouse aanhad waardoor je altijd gratis spulletjes kreeg om in je tas te stoppen.

“Wat heb je mooie tanden! Zijn die echt? Mijn zoon Rob is tandprotheticus……….hij heeft mijn tanden ook gedaan….kijk!” Zelfs aan diezelfde verkoopster van de DA drogist kon je dit verkopen.

Je wilde altijd en met iedereen een praatje maken…..

Feestjes vond je dan ook fantastisch!

“Gaan we nu al naar huis? Waarom hebben jullie zo’n haast. Het is net gezellig! (met die zachte Brabantse g).  Ik blijf nog even hoor! Ik kan ook blijven slapen…maakt mij niet uit waar.”

Dansen, daar hield je van! Met Kees ging je zelfs op les…

Ook scoorden jullie wel eens gratis gebak en koffie…..om er later uitgestuurd te worden omdat er een besloten bruiloft was die dag….

Oma, je was nooit ziek en wij zijn opgegroeid met de gedachte: Oma is onsterfelijk oma gaat nooit dood……

“Oma, hoe oud ben je nu eigenlijk?”

“Zeg ik niet! Zeg ik niet! …………Raad maar!”

“Als jullie de stad in gaan, dan ga ik mee. Ik doe het hoor! Hoe heet dat café? Number One? Ik ben wel oma, maar ik ben niet oud!”

“Schatjes van me gaan jullie mee naar Van der Valk? Oma betaalt! Ik wil pronken met mijn knappe kleinkinderen!”

“Amsterdam? Ga je in Amsterdam wonen? Dat is toch veel te gevaarlijk! Niet doen hoor! Dan maakt oma zich alleen maar ongerust!”

De eerste paar jaar dat ik op kamers in Amsterdam woonde en moest wennen aan de stilte, belde ik regelmatig oma Riet, want oma, je was altijd goed voor mooie roddels en verhalen over vroeger! Ik vraag me af of andere oma’s uit jouw tijd ook zoveel vriendjes hebben gehad.

Een kneep in mijn billen, “lekker kontje!”……en dan die ondeugende blik in je ogen!

Of…..schaamteloos flirten met mijn vriendje…..ECHT!

Engels praten kon je als de beste…want…zo vertelde je ons…je was ooit Rijkstelefoniste!

Aan Micha, mijn net veroverde vriendje, wilde je ook bewijzen dat je echt een oma van de wereld was. Na een aantal mooie Engelse volzinnen riep je ineens: “Micha…Upstairs? Upstairs? Upstairs?” Wij kwamen niet meer bij van het lachen, maar weten nog steeds niet of je je eigen grap nou eigenlijk begreep.

“Wat zeg je? WAT? Doof?! Ik ben niet doof! Ik hoor alles!”

We hebben je ook nooit kunnen overtuigen van een bril, zelfs nog in de laatste jaren had je ijdele karakter sterk de overhand.

Je herkende ons steeds minder snel……

Als ik binnenkwam in de woonkamer van Verzorgingstehuis Graswijk en je naam riep keek je op ……..drup drup drup……drup………dan dat lieve glimlachje……..en was ik blij dat je het toch nog wist….

Je keerde steeds meer in jezelf, maar de oneliners bleven!

“Hugo Hugo (mijn vader, haar schoonzoon)…ben je weer dikker geworden?”

“Die rollator…die neem ik niet mee….die is nie van mij hoor!”

De laatste keer dat ik met Micha even bij je op bezoek kwam en wij heel teleurgesteld waren dat je al zo vroeg in bed lag, maakten we je toch even wakker. Je sprak toen heel schattig, als een peutertje en met een zacht stemmetje een van de laatste zinnetjes uit die ik in mijn hoofd maar blijf herhalen:

“Ik heb toestemming gekregen om te slapen ……”

Ga maar lekker slapen lieve oma <3…….