Vanaf mijn 3^e levensjaar heb ik jaren lang iedere nacht dezelfde nachtmerrie gehad waarin ik werd achtervolgd door een blinde man. Ontsnappen was alleen mogelijk door op te stijgen. Dit lukte pas als ik een liedje zong over een zonnebloem. Ik steeg dan op, maar net te langzaam en op het moment dat ik bij mijn voeten werd gegrepen werd ik wakker. Ik had nooit echt begrepen waarom ik telkens deze droom had en wat het betekende, maar besloot een paar jaar geleden om het uit te beelden in een schilderij. Tijdens het schilderproces had ik constant het gevoel dat ik mijn eigen angst recht in de ogen keek. Ik schilderde wel een nachtmerrie van jaren geleden, maar die angst zat kennelijk nog steeds diep in mij geworteld.

Een groot deel van mijn leven heb ik geworsteld met allerlei angsten en daaruit voortkomende dwangmatigheden. Ik leefde in de illusie dat ik alles en iedereen om mij heen zou kunnen controleren en probeerde steeds maar weer mijn buitenwereld aan te passen aan mijn binnenwereld.  Maar hoe meer ik de focus legde op wat ik NIET wilde, des te meer mijn angst en onvrede gingen groeien. Een potentieel gevaar schuilt immers in iedere hoek. Gaandeweg ben ik gaan inzien dat mijn leven er met deze instelling niet leuker op werd. Ik putte mezelf uit, geestelijk en fysiek, terwijl ik eigenlijk het liefste alleen maar wilde genieten. Ik vertelde mezelf dat het ok is om me te laten ‘vallen’ en dat ik iedere situatie kan omarmen die ik ga tegenkomen in mijn leven. Hoewel ik de schaduwkanten van zowel mijn binnenwereld als die van de buitenwereld niet zal ontkennen en het bestaan ervan juist steeds meer onder ogen aan het komen ben, heb ik wel de keuze om mijn aandacht en energie vooral te geven aan dingen die ik WEL wil in mijn leven en eigenlijk vooral gewoon te gaan LEVEN.